http://online.flipbuilder.com/rzha/hjch/

http://online.flipbuilder.com/rzha/hjch/

కవితలు

కావడి కుండలు

===========================

కాలం భుజాలపై

బతుకు ‘కావడి’ పయనం

ఊగుతూ తూగుతూ

కావడి కుండల్లో

ఒకటి ముందు మరోటి వెనక

ఒకటి సంతోషాన్ని

మరోటి దుఖాన్ని మోస్తూ

తూగుటుయాల్లాగా కావడిని కదిలిస్తున్నాయి

కాలం భుజం మార్చుకున్నప్పుడల్లా

కుండలు ముందు వెనకలవుతున్నాయి

కావడి కంగారు పడుతున్నది

కనికరం తెలీని కాలం

కదిలి పోతూ కదిలిపోతూ

ఏదో ఒక చోట

కావడిని దించేసి

తన దారిన తాను వెళ్లిపోతుంది

మట్టిలో కలిసిన

కావడి కుండలు

మళ్ళీ చిగురిస్తాయి

ఏనాటికయినా

==============

కల్ ఆజ్ ఔర్ కల్

ఈరోజు

నిన్నటి ప్రతి బింబం కాదు

రేపటి రోజుకు

ఇవ్వాల్టి రూపం వుండక పోవచ్చు

నిన్నటి కంటే

రేపు సుధీర్ఘ మయిందీ కావచ్చు

గతం గురించీ

పోగొట్టుకున్న దాని గురించే

మాట్లాడుతూ పోతే

నిన్నటికి రేపటికీ మధ్య

సన్నటి తెర కరిగి పోతుంది 

గతం లోంచి భవిష్యత్తుకు

వేసే నిచ్చెన కూలిపోతుంది

నవ్వులు చిందిస్తూ

కాలం నడిచి వెళ్లిపోతుంది

మిత్రమా

నువ్వూ నేనూ

కాలాన్ని వెనక్కి తిప్పలేక పోవచ్చు

సముద్రాన్ని ఎండ గట్టనూ లేక పోవచ్చు

తూఫాన్ని పిడికిట్లో బిగించ లేక పోవచ్చు

నేటి జీవితాన్ని

రేపటికి పునః ప్రారంభించవచ్చు

పూవులు పూయించ వచ్చు

==================

మనిషి కోసం... ఓ కన్నీటి చుక్క.

మనిషి మనిషి కేమివ్వ గలడు

సాటి మనిషి కేం చేయగలడు

చేద బావిలో బొక్కెనేసి

నీళ్ళు తొడినట్టు

అంతరాంతరాల్లోని దుఖాన్ని

తోడి బయట పోయగలడా

హృదయపు పొరల్లో మెటేసిన

ఒంటరి తనానికి మలాం పూసి

మాయం చేయగలడా

ఎడారిలో ఒయాసిస్సు కోసం

నడి సముద్రం లో గుక్కెడు

మంచి నీళ్ళ కోసం వెతికినట్టు

తననుతాను

వెతుక్కుం టున్న మనిషి

సాటి మనిషి కేంచేయగలడు

కాల గమనంలో సాగిపోతున్న

సూర్యోదయాలూ చంద్రోదయాలకంటే

వేగంగా పరుగు చట్రంలోకి  

విసిరేయ బడ్డ మనిషి

మనస్సుని పోగొట్టుకుని

తన నుంచి తానెప్పుడో వేరయిన మనిషి

సాటి మనిషికేం ఊతమివ్వ గలడు

తన భుజాన్ని ‘బండికాని’లా

తాకట్టు పెట్టుకున్నవాడు

తోటి మనిషి

బరువునేం మోయగలడు

మనిషి తనాన్నే పోగొట్టుకుని

చుట్టూ వలయాన్ని

దిద్దుకున్న మనిషి

పక్కోడినేం పట్టించు కోగలడు

తనకు ‘పోట్రాయి’ తగిలితేనో

మోకాలి చిప్ప పగిలి తేనో

పాదాల కింద మంట రగిలితేనో

వులిక్కి పడి కళ్ళు తెరిచే వాడికి  

చుట్టు  పక్కల వాళ్లేమి తెలుస్తారు

వాళ్ళే ఆ ‘మనిషి’ కోసం

ఓ కన్నీటి చుక్క రాల్చాలి తప్ప

=====================

వేర్లు 

కొత్త చట్టాల నాగళ్ళ  తో

నా గుండెల్ని దున్నేస్తున్నారు

పగిలిన నా గుండె ‘సాల్ల ల్ల’

ఏ విత్తనం మొలకెత్తుతుంది

చెమటతో తడిసి ముద్దయి  సారవంత మయి

మా జీవితాల్లో పచ్చ దానాన్ని నింపిన నా తల్లిని

అమ్మేయ మంటున్నారు

మా కన్నీళ్లు తుడిచి కడుపు నింపి

తాతనూ అయ్యనూ

నన్నూ తర తరాలుగా

తలెత్తు కునేలా చేసిన భూమిని

సేకరిస్తా మంటున్నారు

నా కాల్రెక్కలు కత్తిరిస్తామంటున్నారు

కంపనీల  కోసమో కచ్చీ ర్ల కోసమో

నన్ను వదిలి పొమ్మంటున్నారు

భూమెందుకు దండగ బాట మార్చ మంటున్నారు

వేళ్ళతో సహా నడిచి పొమ్మంటున్నారు

మట్టిని బంగారం చేయగలిగిన

వాని మూలాల్ని తెంపి

మెడలు పట్టి గెంటేస్తున్నారు

. . . . . . . . . .. . .. . . .

వేళ్ళ కు చుక్కలు పెట్టి ముద్దర్లేయించుకుని

నోటి ముందటి ముద్దనే

లాగేసు కుంటున్నారు

వాడయితేమిటి వీడయితేమిటి

ఒక్క గొంగ ట్లోని వెంట్రుకలే కదా

==========================

ఆత్మ లోతుల్లో మొలకెత్తాలి

బాధ సాంధ్రత తెలిసినంతగా

భాష తెలీదు

గాయం సలపడం తెలినంతగా

మానడం తెలీదు

పెదాల మీద చిరునవ్వు కంటే

చెంపల పై నీటి చారికలే అధికం

తెలిసిందాని కంటే

తెలియందే ఎక్కువ

వ్యక్త పరిచిందానికంటే

అవ్యక్తమే అధికం

పెదాలు ఖాళీగానే వున్నాయి

గొంతుక సవరించ బడే వుంది

మాట మన రక్త సంబంధీకురాలే

అంతర్ బహిర్ భయాలన్నింటినీ

చిలక్కొయ్యకు తగలేసి

స్వేఛ్ఛగా మాట్లాడాలి

స్వచ్చంగా  జీవించాలి

చివరి అంచుకు చేరక ముందే

ఆఖరి క్షణం

ఎదురు కాక ముందే

సత్యం అంతరించక ముందే

ఆత్మ లోతుల్లో మొలకెత్తాలి

ఎప్పటికప్పుడు

పునరుజ్జీవులం కావాలి

======================

జీవితం

పరుపు బండ మీద

పరుగులుపెట్టే బండి చక్రం కాదు

అట్లని

కంకర రాళ్ళ గతుకుల రోడ్డు మీద

నడిచే నగ్న పాదాల నడకా కాదు

అడుగు అడుగిక్కీ మధ్య వ్యత్యాసాలు

కొన్ని హ్రస్వాలూ కొన్ని దీర్ఘాలూ

ఒక్కోసారి ముందుకూ

మరోసారి వెనక్కూ

నిప్పు మీదో

మంచు దిమ్మ మీదో

కఠిక చీకట్లోనో

పండు వెన్నెల్లోనో

అడుగులో అడుగు

అడుగు వెనకాల అడుగు

కదలిక బతుక్కి ప్రాణ వాయువు

చలన శీలతే జీవితం

=================

POEMS

Grief

The Grief / New road As though black clouds cast over As though in a storm of dust The wind on the road Spin and spin and inundated The grief hit me As though the waves of the sea spiraled Like a storm and drenched As though all the leaves of trees Fell in a heap The grief encompassed me Hands to move Legs to walk Eyes to cry – all of them As though covered by layers of sand As though stuck behind the bars The grief encompassed heart Controls the thoughts The walking chariot came to a halt The directions on the way disappeared All the hopes collapsed But Time has a healing medicine I have a way of sprouting again and again Slicing the clouds of the sky Setting the waves of the sea Like a great tree that doesn’t waver Even in a whirlwind, I stood Eyes that drooped in tears Turned to be sun and moon The grief beneath the layers of heart Got centered Life again Took a new road

దు:ఖం కేంద్రీకృతమయింది ఆకాశం లో కమ్ము కున్న నల్ల మబ్బుల్లాగా గాలి దుమారం లో రోడ్డు మిద గాలి సుడి దిరిగీ దిరిగీ ముంచు కొచ్చినట్టు దుఖం నా మిద దాడి చేసింది సముద్రం లో అలలన్నీ సుళ్ళు తిరిగి తిరిగీ తుఫాను గా ముంచెత్తి నట్టు చెట్ల ఆకులన్నీ రాలి కుప్ప బడ్డట్టు నన్ను దుఖం మొత్తంగా ఆవరించేసింది కదలడానికి చేతులూ నడవడానికి కాళ్ళూ ఏడి చేందుకు  కళ్ళూ.. అన్నీ ఇసుక పొరల కింద కమ్మేసినట్టు ఇనుప చెరల కింద బంది అయినట్టు మనసంత ఆవరించిన దుఖం ఆలోచనల్నీ నియంత్రిస్తోంది నడుస్తున్న రథం నిలిచిపోయింది తోవ మిద దిక్కులు అదృశ్యం అయిపోయాయి ఆశలన్ని కుప్ప కూలిపోయాయి కాని కాలానికి మరుపు మలాం తెలుసు నాకేమో మళ్లీ మళ్లీ మొలకెత్తే వాటం తెలుసు ఆకాశంలో మబ్బుల్ని ముక్కలుగా నరికేసి సముద్రం లో అలల్ని సరి చేసి సుడిగాలి లో చెదరని మహా వృక్షం లా నిలబడ్డా నదులై వాలిపోయిన కళ్ళు సూర్య చంద్రులయినాయి మనసు పొరల అడుగున ఆవరించిన దు:ఖం కేంద్రీకృతమయింది బతుకు మళ్లీ కొత్త దోవలోకి మళ్ళింది

Twins Whether sorrow is in me Or I am in sorrow I don’t know, like my poetry In between the earth and the sky In between me and my soul They both adhere to me I may walk step by step Wheel of life may rotate and rotate Going back and forth They adhere to me like a lubricant My sorrow and my poetry Beneath a tree or eaves Either morning or evening Either I stand or walk They follow me like a shadow On a road or on a paper I keep walking One foot on ground and the other in thoughts Ever they adhere to me I know Poetry and sorrow are twins

కవలలు దుఖం నాలో ఉన్నదో నేను దుఃఖంలో వున్నానో నాకు తెల్వదు నా కవిత్వం లాగే భూమికీ ఆకాశానికి మధ్య నాకూ నా అంత రంగానికీ మధ్య అంటి పెట్టుకునే వుంటాయి అడుగుతీసి అడుగు వేసినా బతుకు చక్రం ముందుకో వెనక్కో గిర గిరా తిరిగినా కందెన లాగా అంటిపెట్టుకునే వుంటాయి దుఖమూ కవిత్వమూ చెట్టు కిందో చూరుకిందో ఉదయమో సాయంత్రమో నిలబడ్డా నడచినా నీడలా అంటిపెట్టుకునే వుంటాయి రోడ్డు మీదో కాగితం మీదో నడుస్తుంటా నా ఒక అడుగు నెల మిద మరోటి ఆలోచనల్లో నన్ను అంటి పెట్టు కునే వుంటాయి నాకు తెలుసు దుఖమూ కవిత్వమూ కవలపిల్లలని